Kablosuz sensörler, çiftlikler veya ormanlar gibi geniş arazilerdeki sıcaklık, nem veya diğer çevresel koşullardaki değişiklikleri izleyebilir. Bu araçlar, dijital tarım ve iklim değişikliği izleme dahil olmak üzere çeşitli uygulamalar için benzersiz bilgiler sağlayabilir. Bununla birlikte, bir problem, yüzlerce sensörün geniş bir alana fiilen yerleştirilmesinin zaman alıcı ve pahalı olmasıdır. Bugün bu teknolojiyle ilgili sorunlardan biri, bu tür yüzlerce hatta binlerce cihazın fiziksel olarak geniş alanlara nasıl yerleştirilebileceğidir. Bu sadece zaman kaybı ve pahalı.

Washington Üniversitesi’nden bilim adamları, doğadan ilham alan bu sorunla karşı karşıya kaldılar. Bunlar, tohumlarını dağıtmak için rüzgarı kullanan bitkilerden bazıları. Araştırmalarının sonuçları, Mart ayının ortalarında prestijli bilim sitesi Nature’ın sayfalarında yayınlandı.

Ayrıca kontrol edin:

Böylece, nihayet yere çarpmadan önce bir süre havada yüzen sensörleri olan küçük bir cihaz geliştirdiler. Sensör sadece 30 miligram ağırlığında ve ılımlı rüzgarlarda dronun düşürüldüğü yerden 100 metreye kadar gidebiliyor.

Sensör dört adede kadar sensör içerebilir ve yere indikten sonra üzerine yerleştirilmiş minyatür güneş panellerinden güç alır. 60 metre mesafeye kadar radyo ile veri iletebilen gemideki tüm elektronik cihazlara güç sağlarlar.

Bilim adamlarının çözmesi gereken ilk sorun, cihazın mümkün olduğu kadar uzun süre zemin üzerinde serbestçe yüzebilmesiydi. Cihazın şeklinin kilit öneme sahip olduğu ortaya çıktı. Bilim adamları, sensörün mümkün olduğunca uzun süre havada kalmasını ve böylece en uzun mesafeyi uçmasını sağlamak için ne yapılması gerektiğini belirlemek için birkaç düzine yapıyı test etti. .

Böylece bu konuda eşi olmayan tek bir bitkinin tohumlarına baktılar. Karahindiba adı verilen iyi bilinen bir bitkidir, özellikle bu bitkinin tohumlarıdır. Minyatür kıllar, havada uzun süre yüzdükleri için onlardan sıyrılıyor. Böylece sensörleri katı halka yapısı şeklinde benzer elemanlarla donattılar. Cihazların rüzgarda kat edeceği mesafeyi ölçmek için bilim adamları, manuel olarak (yüksek binalar) veya bir drone kullanarak onları farklı yüksekliklerden düşürdüler .

Hafifliği sağlamak için elektronik cihazlar, ağır bir pille değil, güneş panelleriyle çalıştırılır. Burada sensörlerin her zaman güneş panelleri dikey olarak yerleştirilecek şekilde yere inmesi önemlidir. Panellerin kullanılması, gün batımından sonra sensörün açılmaması ve veri iletemeyeceği anlamına gelir. Ancak ertesi sabah güneş doğduğunda sensör canlıdır ve verileri tekrar iletebilir. Aynı zamanda, ekip elektroniği gece boyunca bir miktar elektriği depolayabilecek özel bir kapasitör içerecek şekilde tasarladı.